අබූත

මොන දේ කළත් වරදින උපාලිට කොන්දොස්තර කොල්ලා, ඉතිරි සල්ලි ලෙස දී තිබුණේ, මුහුණත අපැහැදිලි, අවපැහැ ගැන්වුණු කාසියකි. බෝක්කුවේ හිඳගත් උපාලි එය  පිරිසිදු කරන්නට විය. එකෙනෙහි ඔහු ඉදිරිපිට ජටාවක් බැඳ, සරුවාලයක් හැඳි පුද්ගලයකු පහළ විය.

"මං තමයි මේ කාසියට අධිපති භූතයා." ජටාධාරියා හිස නමා පැවසීය. "ඔබයි මගේ ස්වාමියා."

"අම්මට සිරි!" උපාලිට කියවිණි.

"ඒක නරක වචනයක් නේද?" භූතයා ඇසීය.

"සිරි කියන්නෙ ශ්‍රී කියන එක. ආශීර්වාදාත්මක වචනයක්." උපාලි වැරැද්ද හදාගත්තේය.

"බොරු නේද?”

"ඒක පැත්තකට දානවකො. මොනවද බූතයෙකුට කරන්ඩ පුළුවන් ?"

"භූතයෙක්- මහප්‍රාණ භ යන්න." භූතයා නිවැරදි කළේය. "මොනවද වෙන්ඩ ඕනෙ."

"මාව ලෝකෙ ලොකුම පෝසතා කරනවකො."

"ඒකනම් අමාරුයි." භූතයා කණගාටුවෙන් පැවසීය. "මං ඉතින් සිල්ලර කාසියක භූතයෙක්නෙ."

උපාලි සිල්ලර අවශ්‍යතාවයක් මතක් කළේය.

"බත් පිඟානක් ?"

"එච්චරනං අමාරුයි..."

ඉක්මණින්ම උපාලි භූතයාගේ තරම වටහා ගත්තේය: අතුරුදහන් වීමත් අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමත් හැර ඌට මෙලෝ වැඩක් බැරිය.

ඉන් නොසැළුණු උපාලි, උගෙන් ප්‍රයෝජනයක් ගැනීමට සිතුවේය.

"මට කීකරුව හිටියොත් මොණර කොළේක බූතයෙක් වුණහැකි."

"භූතයෙක්, මහප්‍රාණ භ යන්න. මං කාසියෙ අයිතිකාරයට කීකරුයි." භූතයා කීවේය.

“වැඩේ සරලයි.” උපාලි පැහැදිලි කළේය. "තමුසෙට තියෙන්නෙ, ඔය මට කිව්ව හරියම අනික් මිනිස්සුන්ටත් කියන්ඩ."

"එච්චරද?”

"එච්චරයි.  හැබැයි කොන්දේසි උඩ:

එක-  ප්‍රසිද්ධියෙ අතුරුදහන් වෙන්ඩ බෑ.

දෙක- මගෙ ළඟම ඉන්ඩ ඕන."

*********************

බස් නැවතුමේ රැක සිටින භූතයා, යන එන්නන් නවතා මෙසේ කියයි:

"ඒයි, මේ, මම භූතයෙක්!"

මිනිස්සු සැකයෙන් බලති.

අසරණ පෙණුමැති උපාලි දර්ශනයට පිවිසේ.

"අනේ මහත්තයො, මගෙ මල්ලිට පිස්සු. අපේ දෙමවුපියො නෑ. මෙයාව බලාගන්ඩ තියෙන හින්දා මටත් රස්සාවක් කරන්ඩ බෑ. පින් සළකලා.........”

භූතයා විශ්මයෙන් උපාලි දෙස බලයි. "මල්ලි වෙන්නෙ කොහොමද? මං භූතයෙක්."

උපාලිට ඇඬෙයි.

"සනීප කරන්ඩ පුළුවන් කියල දොස්තරලා කියනවා. ඒත් කන්ඩවත් සල්ලි නැති අපට...."

මිනිස්සු අතට අසුවෙන මුදලක් පින් තකා දෙති.

සාක්කු පිරීගෙන එනවිට පොලිසිය පැන්නේය. සල්ලි ටික මුළින්ම අත්අඩංගුවට ගැනිණි. 

"තමුන් දන්නවද මානසික රෝගියෙක්ව විකුණගෙන හම්බකිරීම නීතිවිරෝධී බව?"

 රාළහාමි සැරය.

"මං භූතයෙක්..."

"ඒක අපි බලා ගන්නං. දෙන්නම නගිනවා ජීප් එකට."

"අනේ මහත්තයො..."

උපාලි පින්සෙණ්ඩු විය.

"ජීප් එකට!"

"නගින්ඩද?" භූතයා උපාලිගෙන් විමසීය.

"නගිමු." උපාලිගේ වචනයට කීකරු වූ භූතයා රියට නැග්ගේය. නගින්නට මෙන් සැරසුණු උපාලි ඉවතට පැන, කඩාබිඳගෙන දුවන්නට විය.

භූතයා පත් වූයේ අනපේක්ෂිත තත්වයකටය: ඌ උපාලි සමග සිටිය යුතුය; එහෙත් ඌව අගුළු ලා වසා ඇත. උපාලි ළඟට යාමට ඇති එකම මග,  අතුරුදහන්වීමය. එහෙත් එසේ අතුරුදහන් වීම උපාලි තහනම් කර ඇත.

කොන්දේසි දෙකකට ඌ සිරව ඇත.

එකක් ඉටු කරනුවස් අනෙක බිඳිය යුතුය.

ස්වාමියාගේ අණට අකීකරු වන භූතයෙකුට පැවැත්මක් නැත.

ඈත් විය නොහැක; අතුරුදන් විය නොහැක;

දෙකෙන් කෝක කළත් පැවැත්මක් නැත...

භූඌඌඌඌඌඌඌඌඌ

පොලිස් රියෙන් අතුරුදහන් වූයේ නිකම්ම භූතයෙක් නොව, පිස්සු හැදුණු එකෙකි.

****************

උපාලි බෝක්කුවේ හිඳගෙන හිස් බැල්මෙන් බලා සිටී. පිස්සු අභූතයා අසළ හිඳගෙන ගොරහැඩි ස්වරයෙන් ගයයි:

"කාසි නැතෝ... ස්වාමියෙක් නැතෝ....

මං කවුදෝ....

මමෙක් නැතෝ... මගෙ දෙයක් නැතෝ...

මං කවුදෝ..."

"කට වහපං."

"මං භූතයෙක්ද? නැත්තං ඔයාගෙ පිස්සු මල්ලිද?"

"තමුසෙ කාලකණ්ණියෙක්!"

අභූතයාට ඇඬෙයි.

"මාව හම්බුණු කවුරුත් කිව්වෙ ඔහොමයි.”

"කවුරුත්?"

"හ්ම්. අන්තිමට කොන්දොස්තර. ඊට කලින් දේශපාලකයො; මුදලාලිලා; කන්තෝරුකාරයො; නීතිඥයො; දුප්පත් මිනිස්සු; පෝසත් මිනිස්සු...

හැමෝටම මං කාලකණ්ණියෙක්.

මං මුකුත් බැරි එකා.

වංචාවක් කරන්න අකමැති එකා.

කාටවත් ප්‍රයෝජනයක් නැති එකා.

දැන් මං භූතයෙක්වත් නෙවෙයි."

අභූතයා වැළපෙයි. ඌ පිස්සෙක් වූයේ තමන්ගේ වරදිනැයි යන හැඟුම උපාලිව වෙළාගනී.

"උඹ කාලකණ්ණියෙක් නෙවෙයි බං. හොඳ එකෙක්." උපාලි අභූතයාට තට්ටුවක් දැම්මේය.

"උඹ මගෙ මල්ලි. නාඬා හිටපං."

අභූතයා කඳුළු පිසගත්තේය.

“හැබැයි එකක් මතක තියා ගනිං:

දැං උඹ මනුස්සයෙක්. පොළොවෙ පය ගහල ඉන්ඩනම්, මහප්‍රාණ බෑ!”

ලියා එව්වේ -  නලිනි චන්දිමා 
http://sith-aara.blogspot.com/